24 uur op safari

Om 6 uur kwam eindelijk de bus!
We zijn ingestapt voor een rit van 4 uur over een weg zonder weg. Je kon er komen, maar er was geen weg. Alleen hobbels en dorpjes met waterpompen en kleine hutjes.
Je rijdt eigenlijk constant door een woonwijk met om de halve meter een drempel. Soms krijgen ze het zelfs voor elkaar om er 2 in een halve meter te proppen.
Maar het was zo slecht nog niet, alhoewel de bus helemaal volgepakt was, de achterdeur geblokeerd door een oma die bij 3 kleine dorpjes grote zakken met (iets) uit het raampje gooide en er hard bij moest lachen. En dat er toen er een aantal mensen waren uitgestapt een geit in de bus naast ons kwam staan. Hebben we best een goede reis gehad.
Bij aankomst in Mole entree betaald, ik kreeg korting omdat ik een oude (verlopen) studentepas had.
Gemeld bij de receptie (het was inmiddels 10 uur).
Die vertelde dat hij nog maar 1 vrij bed had.
Beter iets dan niets, dus het matras van de hoogslaper getild en dwars erop liggen zodat we alle 3 in ieder geval met onze bovenlichamen op een matras lagen.
Slapen was niet eens zo heel slecht. Sommige Ghanezen slapen gewoon op de straat, op houten bankjes of in de trotro. Dus we mochten niet mopperen.
Om 7 uur begon onze wandelsafari. De autosafari strartte later, maar die wilde we niet doen omdat je dat overal kan doen, wandelsafari kan je bijna nergens doen.
Daarvoor wilden we nog even douchen. Niklas (de duitse vrijwilliger) ging eerst en baalde dat de douche niet werkte. Hij had een emmertje gebruikt om over zich heen te gooien. En baalde duidelijk zichtbaar omdat die beter had verwacht.
Daarna was het mijn beurt. Ik zag meteen de knop op de grond liggen waarmee je de douche aankreeg. Heerlijk gedouched en genoten van het gezicht van Niklas toen hij ontdekte dat de douche het wel deed.
7 uur verzamelen. Aantal mensen gesproken die al eerder waren geweest, maar niemand had oliftanten gezien.
We liepen door een bospaadje en kwamen in een klein dorpje waar mensen woonden. Overal zaten bavianen en kleine aapjes te wachten tot de dorpelingen gingen eten. Het zijn namelijk hele goede dieven. Kleine kinderen moeten binnen hun eten opeten anders pikken de apen hun eten.
Aan de rand van het dorp zagen we een olifant!
We zijn door de bosjes gelopen en kwamen aan de andere kant van de olifant op ongeveer 20 meter afstand.
Ik wilde een mooie foto maken dus ging iets dieper de bosjes in. De olifant wilde graag poseren, dus die kwam dichterbij. Toen de olifant op 10 meter afstand was zei de gids dat ik moest maken dat ik wegkwam!
Olifanten kunnen namelijk zeer snel en agressief zijn.
Na 5 minuten bewonderen ging de grote grijze massa verder het bos in en konden we hem niet langer volgen.
Verder gelopen op zoek naar meer dieren.
We kwamen bij een plekje waar 3 wilde zwijnen lagen te slapen. Ik kon “Timon” nergens vinden, maar heb een goede foto van “Pumba” kunnen maken.
Net toen we verder wilde lopen zagen we in de verte een antilope. Proberen dichterbij te komen, maar hij ging er snel vandoor.
Bij de drinkplaats meer antilope gezien en veel bijzondere volgens als adelaars, gieren, en exotische exemplaren die je normaal alleen in kooitjes ziet.
Na de safari wat gegeten en op zoek voor een rit terug naar Tamale. We konden meerijden met iemand van het safaripark tot Demongel (NIET “de mongool”, maar Demongel) Hier moesten we een taxi of trotro nemen naar Tamale.
Omdat ze belachelijke prijzen vroegen voor de taxi hebben we kaartjes voor de trotro gekocht. Half uurtje wachten tot de auto vol was en het gebed voorbij en we vertrokken richting Tamale.
Deze rit zal ik nooi vergeten!
Dit was het oudste en meest verrotte busje wat je je kan voorstellen. Het is dat er een dak op zat, maar daar is alles ook mee gezegt. Hij rammelde aan alle kanten. Op de meeste stukken ging het busje niet sneller dan 10 km/h. We zaten op houten bankjes met een stukje stof erover heen. Knieen in je nek, tas op schoot. 4 overspannen negerinnen naast ons. Door de hobbels leek het was alsof je op een paard zat zonder zadel dat in galop meer dan 5 uur rondrent. Maar dan in een vol busje dat rammelt. Halverwege de rit verloren we de achterruit. We kwamen 3 moslims op kamelen tegen, 2 jongens met een ezel. En toen er voorin de trotro 2 mannen begonnen te knokken was de chaos compleet.
Wat een balachelijke rit!
Na 24 uur waren we terug in Tamale waar we een hotel en wat te eten opzochten. Even naar het internetcafe om de mail te checken. En met pijn in de kont gaan slapen.
Volgende morgen 7 uur opstaan om te vertrekken terug naar Kumasi en misschien zelfs Cape Coast.
Om 8 uur waren we bij het busstation en kregen we kaartjes waarmee we onze tickets op konden halen. Een soort reservering dus. Na anderhalf uur wachten en vragen waar de bus bleef heb ik de reservering het loketje in gegooid en alle wachtende “obrunies”(blanken) meegenomen naar de trotro standplaats. Hier zijn we in een trotro gepropt en al snel vetrokken naar Kumasi.
Omdat ook deze auto waarschijnlijk de 2e wereldoorlog nog had meegemaakt duurde de 7 uur naar Kumasi in gedachten veel langer.
Eenmaal in Kumasi iets gegeten bij een kraampje op straat. Was best lekker met wat ketchup.
Toen een (luxe) bus gezocht naar Cape Coast. Met een glimlach veel te veel betaald voor een comfortabele reis, maar het kon me niks meer schelen. Mijn arme billetjes!
Om 11 uur in Cape Coast aangekomen.
Kamer in, spullen uitpakken, douchen, schone kleren aan (Paul deed zijn onderbroek binnenste buiten, want die had geen schone meer) en op weg naar de “obruniedisco”.
Nog nooit in Ghana zoveel blanken bij elkaar gezien. Op een enkeling na geen zwarte te bekennen. Ook niet zo gek aangezien de dj oude jaren 70 rock en jaren 90 popmuziek draaide.
Maar een goede avond gehad en afgesloten zoals het hoort: Met Fastfood!
Broodje kebab of een kapsalon konden ze helaas niet leveren.
Dus het werd een omelet met brood. Best lekker.
Met een gevulde maag en een goed gevoel heerlijk in slaap gevallen.