zuid oost Myanmar

Om in het zuidoosten te komen, Mawlamyine, de oude hoofdstad van de Britse kolonie kan je met de bus of de trein. Ik besluit om de trein te nemen. Kaartje is 14 dollar, betalen in dollars en niet anders mogelijk. Dus eerst bij de plaatselijke juwelier geld wisselen en daarna in mijn beste Birmees (niemand spreekt engels) een kaartje geregeld. Upper class, vertrek 7.15am en het zal tussen de 9-11 uur duren. Dat werd dus 11,5 uur in een treinrit die je alleen in oude cowboyfilms ziet. Ordinary class zijn houten bankjes waar de locals zitten met hun kippen, groenten en pakken rijst. De rit zelf had wel iets weg van een ritje in de karretjes van het spookhuis van de efteling. Je gaat van links naar rechts en op en neer en kan elk ogenblik stoppen. Gedurende de hele rit staan kinderen langs het spoor die willekeurig naar de trein staan te zwaaien. Als ze mij, als blanke opmerken zwaaien ze bijna hun hand uit de kom.
Het beste aan de reis is dat om de 2 minuten er iemand langs komt met eten of drinken. Nootjes voor een stuiver, water voor een kwartje of een pakkue kauwgom voor een dubbeltje. Voor de prijs hoef je het niet te laten. Na een bakkie koffie (instant koffie 3 in 1, koffie suiker en melk) niet te vergelijken met Starbucks. Was het alleen nog maar genieten van het uitzicht. Prachtige landschappen en dorpjes zoals je ze ziet op tv. Eenmaal in Mawlamyine (spreek uit: Molleemjie) had regen een geheel nieuwe betekenis gekregen. Dit was zoveel regen in zo'n korte tijd. Daarmee had je van de sahara een zwembad kunnen maken. Achterop een motor naar het prima guesthouse gebracht. Volgende ochtend vroeg wakker en het kwam zo uit om samen met 3 duitsers en de gids mr. Anthony een klassiek eiland te bezoeken: Oger island. Geen Oger te zien, maar fantastisch om te zien hoe ze hier leven. Dit is het archeon in het groot. Openbaar vervoer is paard en wagen. Koken gebeurt gewoon op een vuurtje langs de kant van de weg en alles wordt met de hand gemaakt. We werden naar een rijstfabriek gebracht. Hier werd het verwerkt en verpakt. Grote stoffige bende, en flinke bundels met rijst. Daarna werden we gebracht naar een "fabriek" waar lijstenen schoolbordjes werden gemaakt. In feite was het gewoon een achtertuin waar mensen met de hand een houten lijstje om een lijsteentje heen maken en de boel schuren. Voor de basisschool. Die gebruiken hier nog lijstenen borden. Zullen ze ook het aap-noot-mies plankje hebben hier?
Terug van het eiland kwamen we met een lokale boot en moesten we iets in het vriendenboekje van mr. Anthony schrijven.
Volgende morgen uitslapen (tot 9.00) en een motorbike taxi genomen naar een enorm grote liggende boeddha. Dit bleek een soort museum te zijn met allemaal kitscherige beelden die over de geschiedenis van Birma vertellen (gok ik, want er waren geen bordjes in het engels)
Smiddags lokale bus naar Pha An genomen. Leuk klein dorpje vanwaar je naar "the golden rock" een bekende bedevaartsplaats en een eental grotten kan. Beide gedaan en daarna een busreis geboekt naar Mandalay, de grootste stad in het midden van het land. Op hoop van zegen dat daar ergens een ATM zit, want met het geld dat ik nu heb houd ik het nog maar een dag of 10 vol. De busreis had iets weg van een wandeling door de diepvriesafdeling van de Albert Heijn. Ze zetten hier de airco standaard op 17 graden. Gelukkig was ik voorbereid en had ik een trui en lange broek meegenomen. Naast me zat een italiaan te bibberen, we besloten samen een guesthouse te zoeken in Mandalay.
Volgende verhaal gaat over mandalay en de trekking die op de planning staat.